Ik denk dat jij denkt… Dat denk ik helemaal niet!

Welkom!

Ik denk dat jij denkt… Dat denk ik helemaal niet!
Het valt mij bij de personal trainingen op dat Mark regelmatig denkt te weten wat ik denk tijdens de trainingen. Er zijn genoeg momenten dat hij er toch echt naast zit. Het enige dat door mijn hoofd gaat is: “Dat denk ik helemaal niet, vriend!”. Dit gebeurt vooral op momenten dat ik op adem probeer te komen. Er komt er al helemaal geen zinnig woord uit mijn mond.

Vaak heeft er mee te maken dat Mark denkt dat ik iets minder positief denk over een oefening en misschien zelfs over hem. Dit denk ik nu, maar of hij dat denkt weet ik niet. Er zijn genoeg momenten tijdens de training dat ik loop te zeuren of te klagen. Dat hoort er voor mij bij en hij kan ondertussen wel wat van mij hebben. Hij is nog niet gillend weggerend. Wat niet is kan nog komen.

Bij sommige oefeningen denk ik:
– “Moet dat nou echt?” 
– “Er zijn leukere oefeningen”. 
– “Kan het niet volgende week? Ik heb er nu echt geen zin in”.
– “Waarom wilde ik een Personal Trainer?”.
Ik denk nooit slecht over Mark tijdens de trainingen. Daarvoor en daarna kan het soms wel voorkomen J. Vooral als ik de volgende dag veel spierpijn heb. Wat niet vaak voorkomt. Al kan ik hem wel tijdens de trainingen aan kijken in de zin van “Als blikken konden doden…”. Dat heb ik geleerd tijdens acteerlessen die ik nooit heb gevold.

Er pas één keer geweest in alle trainingen dat ik dacht: “Klootzak” (sorry Mark). En dat dacht ik nog niet zo lang geleden. Het was bij de squats. Die ik nog steeds niet leuk vind. Mark vraagt altijd of die stang/barbell lekker in mijn nek/op mijn schouders ligt. Ik zeg meestal dat die heerlijk ligt met veel sarcasme. Tijdens de set komt altijd ergens een keer de vraag: “Gaat het?”. Waarop ik altijd vol enthousiasme (ahum) reageer met: “Ja hoor”. Normaal blijft het daar wel bij. Alleen die ene keer reageerde Mark met: “Mooi”. Hij reageerde zoals ik ook zou reageren. En juist daardoor dacht ik alleen maar: “Klootzak”. Het enige dat hij ervan mee kreeg was dat ik moest lachen. 

Het valt mij vooral op dat ik tijdens de trainingen amper kan nadenken. Bij mij gaat denken en sporten gewoon niet samen. Ik weet spontaan niet meer wat voor, achter, links of rechts is. En dan nog maar te zwijgen over het tellen van de herhalingen tijdens de sets. Ik kom bijvoorbeeld op 11 herhalingen uit en Mark op 10 of andersom. Als ik op meer uit kom dan heb ik natuurlijk gelijk! Voor ‘straf’ moet ik nog een extra herhaling doen. Wat in mijn hoofd geen straf is. Als ik uit kom op 10, 12 of 15 herhalingen dan kan ik er mee leven. Uitkomen op 11, 13 of 14 herhalingen klopt in mijn hoofd niet. Dat is weer mijn probleem.

Liefs,
Sandra