Soms ben ik het sporten zat

Soms heb je van die momenten dat je het even niet ziet zitten. Waardoor je in een dip terecht komt. Die dips horen er bij. Vaak zijn duren ze bij mij één dag tot een week. Deze huidige dip duurt al zeker twee maanden.

Het sporten ben ik zat. Ook al zitten er leuke en goede momenten tussen. Ik zit niet in een goed ritme. Mijn sportritme oppakken wil niet lukken. Terwijl ik dit schrijf weet ik dat ik drie van de vier keer week sport. Dus wat is dan het probleem? Het voelt niet goed. Alles voelt heel erg als moeten. Er zijn momenten waarbij ik denk: “Ze zoeken het maar uit. Ik kap ermee”. Ik heb geen idee wie ‘ze’ zijn, want de enige die ik er mee heb dat ben ik zelf.
Terwijl ik het sporten zat ben heb ik tegelijkertijd een stemmetje in mijn hoofd dat schreeuwt dat ik door moet gaan. Dat stemmetje hoor ik het grootste deel van mijn leven. Doorzetten, doorgaan of de draad gewoon weer oppakken… Ik weet niet beter. Ook dat is best vermoeiend. Er zijn mensen die zeggen dat je het vandaag los moet laten en morgen begin je gewoon opnieuw. Tja, volgens mij is dat nog steeds doorzetten. Het is maar hoe je er naar kijkt.

In de kleedkamer op de sportschool vertelde een vrouw tegen mij dat zij door mij doorzet. Toen voelde ik mij een soort van schuldig. Het enige waar ik aan kon denken was: “Ik kap er mee”. Zij had dat niet door. Weinig mensen hebben het volgens mij door dat ik het sporten even zat ben. Toen die vrouw het tegen mij zei zat ik op het diepste punt van mijn dip. Ik heb daarna alsnog een uur gesport. Vraag mij niet hoe. Ik moest mijzelf dwingen om het schema af te gaan.
Hetzelfde heb ik ook met eten. De paprika, komkommer, wortels, sla enzovoorts komen ook aardig mijn neus uitzetten. Ik weet dat ik er weer doorheen kom. Het zou fijn zijn als het niet al te lang meer duurt. Het stemmetje van doorzetten gaat het ook nu weer winnen.

Liefs,
Sandra