Sporten is een haat liefdes relatie

Welkom!

Sporten is voor mij een haat liefdes relatie. Zo gaat het goed en is er geen wolkje aan de lucht en zo slaat het om en wil ik niet meer sporten. Eens in de zoveel tijd komt het moment weer waarop ik denk: “Sporten? Ik doe het niet meer!”.

Dan sla ik een of enkele dagen over. Ik weet ook dat rust nemen goed is. Rust nemen, omdat mijn lichaam het nodig heeft is anders dan een dip hebben. Die dip zit vooral in mijn hoofd. Het sporten ben ik zat en dan wil ik nooit meer gaan. Gelukkig is het gelijk lekker drastisch in mijn hoofd! Gedachtes die door mijn hoofd gaan zijn:
– “Net of het iemand uit maakt of ik wel of niet ga”.
– “Als ik niet ga dan heb ik niemand er mee”. Oke, ik heb mezelf er mee dat weet ik ook wel. Zo voelt het niet”.
– “Als ik niet ga sporten dan heeft niemand dat door en al heeft iemand het wel door, want dan nog? Ik ben het zat”.
– “Sporten slaat nergens op. Het heeft helemaal geen nut”.
– “Pfff, vrijdag weer een personal training. Ik ga Mark een berichtje sturen dat ik niet kom”.

Er is toch iets dat er voor zorgt dat ik weer ga sporten. Soms komt het van ver, van heel ver. Het gevoel dat sporten leuk is komt uiteindelijk wel weer terug. De laatste weken heb ik met regelmaat gedacht om de personal trainingen af te zeggen. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan. Ik denk ook niet dat het geaccepteerd zou worden als ik schrijf: “Mark, ik kom vrijdag niet. Ik heb geen zin”. In mijn hoofd is ‘Geen zin” geen reden om af te zeggen dus voelt het niet goed om dat te sturen. Misschien moet ik het eens proberen en kijken welke reactie ik terug krijg. Als ik op vrijdag op de sportschool aan kom dan denk ik in de eerste minuut vaak: “Had ik toch maar afgezegd”. De laatste weken heb ik bij elke personal training wel een keer gezegd dat ik het af wilde zeggen.

Als ik tegen vrienden en collega’s zeg dat ik geen zin heb om te sporten dan kijken mensen mij soms verbaasd aan. Blijkbaar heb ik een beeld gecreëerd dat ik het sporten heel leuk vind. En dat klopt! Ik vind het leuk. En ja, het is soms zwaar (vooral mentaal) en niet leuk. Zijn er momenten dat het sporten als moeten voelt in plaats van dat ik het wil. Ook vind ik het heerlijk om op de bank neer te ploffen en lekker niets doen in plaats van mezelf in het zweet werken. Als ik een paar dagen niet geweest ben dan gaat het toch weer knagen en kriebelen om te gaan. Alleen al door een vast regelmaat gaat mijn lichaam er om vragen en gaat de knop uiteindelijk weer om. Soms is het de knop omzetten door mezelf bij elkaar te rapen en gaan.

Als ik geweest ben dan geeft dat een goed gevoel. Vooral als ik iets van verzuring voel of een het is een zware training. Uiteindelijk word ik weer vrolijk van het sporten. Dat gevoel probeer ik vooral vast te houden op momenten als het even tegen zit. Een keer niet gaan is helemaal niet erg. Na een week niet gaan begint het een drempel voor mij te worden om toch te gaan sporten. Zo lang ik binnen die week blijf komt het weer goed. Ik merk dat als ik het opschrijf ik inzie dat het allemaal niet zo erg is. Het is vooral mentaal dat het een groter iets is geworden dan het feitelijk is. Deze week heb ik weer twee keer gesport. Nu twee rustdagen en vrijdag is het alweer tijd voor een personal training. Lang leven het sportritme!

Liefs,
Sandra